zwól że przybiorę królewską twarz
wrzuca do skrzynki strumniałej przy murze list
ten uśmiech co się uczy
mrówek cwałująca wstęga
słoneczne pełgoty
cieniów pierzchota
gdybyś się uczłowieczył jakie miałbyś lica
czy uderzysz raz jeszcze o znajome brzegi
zieleń swym wyrojem omgliła rozłogi
co już drzewa widziały przede mną
wrzask ich zaumiera
w cieniu twoim cień spoczął mój
ale kto ją stodolił
jakby się śniła zmrużonemu oku
czemu ci głowa na dłonie opadła
podkute szafirowym dookoła sińcem
bezniebny beztęczny
pytanie jest wrogiem mimowolnym własnej odpowiedzi
wróży tobie współtrwogą tęsknotą rówieśny
i zapomniałem umrzeć
nie znam głosu co będzie mym głosem
uczuła radość wstydu co się wyzbył siebie
gdybym spotkał ciebie znowu pierwszy raz
aż do niewiedzy dla kogo tak śnisz
zieleni się jej czas
rozpleść złoty warkocz zawiłości
pokochać kogoś nagle
gałęzi rzuca przerys
samochcąc płynie przez moje oczy
nagląc nas do rozplotu snem zagrzanych rąk
ja nigdy nie zakwitam
jacques peletier du mans 1517
alors que la vermeilhe aurore
pernette du guillet 1520
ja n'est besoing que plus je me soucie
le grand desir du plaisir admirable
je te promis au soir que pour ce jour
qui dira ma robe fouree
bonaventure des periers 1500 cymbalum-mundi bokacjusz
les aveugles et violeurs
marguerite de valois 1492 heptameron
las tant malheureuse je suis
elle m'a dict par refuz ou tourment
vous m'aviez dict que vous m'aymies bien fort
antoine-heroet 1492 guillaume de lorris
coeur prisonnier je le vous disois bien
francois-rabelais 1494 wielcy-retorycy
quaresmeprenant (dist xenomanes) quant aux parties
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz